Theatre of Tragedy

Ivanhoe

Therion to zespół który przeszedł bardzo długą ewolucję, żeby w końcu osiągnąć obecne brzmienie. Zaczęli od Time Shall Tell (czysty death metal). Zmiana stylu była w przypadku Theli - pojawiły się chóry i ogólnie lżejsze kompozycje. POtem wydali płytki, które mi spodobały się najbardziej: Crowning Of Atlantis i Vovin. Dwa genialne albumy. Seawinds, Eye Of Shiva, Black Sun, Wild Hunt. Jedne z moich ulubionych kawałków. Na "croning" mamy ponadto koncertową wersję kawałka To Mega Therion i jest to wg. mnie najlepsze wykonanie tego utworu.
Natomiast Deggial to dla mnie regres w twórczości zespołu. Płyta bez wyrazu, nudna i nieciekawa. Podobnie jak Secret Of The Runes, które jednak wydaje się nieco lepsze. Z kolei dwa nowe albumy: Lemuria, Sirius B to powrót do dobrych czasów - wykorzystano 116-osobową orkiestrę złożoną z zawodowych muzyków oraz profesjonalne chóry. Zespół poszedł więc inną drogą niż dotychczas. Mówiło się, że te albumy to będzie przerost formy nad treścią, stratą czasu i pieniędzy oraz zatratą poziomu wypracowanego na poprzednich albumach.
Ile jest więc prawdy w tych plotkach? Na razie opiszę jedynie album Sirius B:

Płytę otwiera utwór „Blood Of Kingu” – najpierw orkiestra, potem ostre wejście gitary i jeszcze ten chór w refrenie. Znacznie lepsze rozwiązanie niż na płytach „Secret Of The Runes” i „Vovin”. Po tym bardzo dobrym początku rusza już prawdziwa uczta dla zmysłów: nadchodzi mój ulubiony utwór „Son Of The Sun”, który rozpoczyna jeden z najlepszych riffów, jakie u Theriona kiedykolwiek słyszałem. Jest ciężko, a zarazem majestatycznie. W zwrotce mamy operowy śpiew, któremu akompaniuje klarnet, organy Hammonda oraz gitara elektryczna. W refrenie dochodzi do tego cała orkiestra oraz chór.
Wyróżnia się także „Khlysti Evangelist”. W ten utwór wprowadza nas rosyjski śpiew, któremu towarzyszą organy kościelne; półtorej minuty i mamy metalową jazdę:

„In Sibiria you saw the black might repach
Russian gnostic words of hidden wisdom”

Teksty są, jak zwykle, utrzymane w konwencji „trzech m”: magii, mistycyzmu i mitologii i stoi za nimi duża wiedza historyczno-literacka. Zastosowano także szereg efektów głosowych: urządzenia zmieniające głos („Kali Yuga”), oraz bardzo ciekawy efekt w „Call Of Dagon”. Utwór rozpoczynają trąby, które grają refren. Mamy więc wykonanie instrumentalne. Po następujących zwrotkach refren jest już śpiewany przez chór. Za to w ostatnim powtórzeniu refrenu zlewają się dźwięki trąb z głosem chóru i nie jesteśmy do końca pewni, czy słyszymy wykonanie instrumentalne, czy również wokalne.
Niesamowite jest również siedmiominutowe „Wondrous World Of Punt”.

A lost land, precious dream
Wondrous world of Punt

Najpierw chór w połączeniu z organami kościelnymi, potem gitarowe arpeggio i pianino. Jeszcze elektryczna gitara oraz operowe głosy i mamy najtrudniejszy technicznie kawałek z całej płyty.
Albumem „Sirius B” muzyka Theriona stała się dojrzalsza, o bardziej zaawansowanym brzmieniu, wzbogacona o dodatkowe efekty. Produkcja płyty stoi na najwyższym poziomie. Album tworzy idealną równowagę między ciężarem i harmonią. Mamy tu zarówno spokojne utwory, jak i czysto heavymetalowe.

soulburner

Sirius B/Lemuria to moje ulubione wydawnictwo (oba albumy traktuję jako całość) 2004 roku. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to brzmienie perkusji, często przygłuszanej resztą instrumentów. Fajnie bębny brzmiały na Deggial i Secret of the Runes (Deggial bardzo lubię, Secret jest trochę bezpłciowy Razz

). Ogólnie jednak brzmienie jest fantastyczne, szczególnie 'fajnie' brzmią gitary. No i głos Piotra Wawrzeniuka po prostu miażdży, szkoda, że udziela się tylko w paru utworach.

Charism

Sirius B - IMO najlepszy album Theriona, choc zespół za bardzo mi nie podchodzi... Razz

Wafel

Therion to zdecydownie nie moja bajka Razz

Ivanhoe, podziwiam Cie za to, ze chce Ci sie pisac te wszystkie recenzje. Jak ja mam napisac cos dluzszego niz jakies 10 linijek, ogarnia mnie nieopisana niechec do wszystkiego Razz

Jestem uposledzona humanistycznie Razz

Absol

Sirius B... Z jednej strony jest kapitalną płytą a z drugiej niedopracowaną. Posiada świetne kompozycje, genialne orkiestracje, znakomite chóry i wokale, ale Therion zapomniał o ciężarze. Gra wcześniej wymienionej perkusji a także gitary choć przyjemne dla ucha to IMO nie dorównują nawet tym z Vovin. Lemuria z kolei wydaje się być idealnym połączeniem muzyki klasycznej i metalowej, ale znowu utwory nie podobają mi się aż tak bardzo, dlatego z tego oto podwójnego wydania imo swych wad niewielką przewagą wygrywa Sirius B. Wink

soulburner

Eee, utworki mają wg mnie odpowiedni ciężar, nawet growle są, których nie było chyba od dość dawna. Powrotu do Vovin bym nie oczekiwał Wink

Ciekawe, jakie będzie nowe wydawnictwo Therion'a, gdzieś wyczytałem, że materiał był gotowy już podczas sesji Lemuria/Sirius-B, ale głupio było wydawać potrójny album Wink

Nowy materiał ma być bardziej progresywny, co mnie cieszy jak cholera Wink

Charism

A mnie nie :S Nie lubie progresywnej muzyki - może jej nie rozumiem, ale zupełnie mi nie podchodzi. A ostatnio nawet wspaiały Enlsaved zaczął grać progresiv - black metal, co mnie bardzo zmartwiło... Confused